Πως φτάνουμε στην.. Αποδοχή;

  

 « Τα πράγματα έχουν ως έχουν. 

Δεν είναι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. 

Απλά είναι. » 

 

   Όταν ξεκίνησα  το  ταξίδι μου στην αυτογνωσία (και στην προσωπική ανάπτυξη γενικότερα) συνειδητοποίησα πως χρειαζόταν να μάθω πως να αποδέχομαι τις καταστάσεις και τα γεγονότα που συμβαίνουν έξω από εμένα. Και αυτό το «έξω από εμένα» σημαίνει πολλά περισσότερα από όσα μπορούμε να σκεφτούμε: 

   Πολλές καταστάσεις και εμπειρίες  μας «αναγκάζουν» να αναλάβουμε τα ηνία της ζωή μας και να «κολυμπήσουμε στα βαθιά» σε στιγμές που καλά - καλά δεν γνωρίζουμε κολύμπι. Έτσι ξεκινάμε να προσπαθούμε πολύ, να αναλαμβάνουμε πολλά- γιατί δεν είμαστε σε θέση πλέον να εμπιστευθούμε κάτι ή κάποιον έξω από εμάς , να «απαιτούμε» να περάσουν όλα από το χέρι μας και να βρισκόμαστε σε μία διαρκή εγρήγορση καθώς το άγνωστο ή το αναπάντεχο μας χτύπησε μία φορά την πόρτα και από τότε προσπαθούμε να προβλέψουμε όλα όσα μπορούν να συμβούν.. «έξω από εμάς». Και δεν είχα μόνο αυτές τις σκέψεις..

     Αναρωτιόμουν επίσης , πως μπορείς  να αποδεχτείς κάτι την ώρα που συμβαίνει; Δεν είμαι σίγουρη πως μπορούμε να αποδεχτούμε όλα όσα συμβαίνουν , τη στιγμή που συμβαίνουν. Οι άνθρωποι προσλαμβάνουμε διαφορετικά την πραγματικότητα, κάτι που για εμένα είναι διαχειρίσιμο για εσένα μπορεί να είναι ένα πελώριο εμπόδιο και αντιστρόφως.

   Μία άλλη παράμετρος που χρειαζόταν να λάβω υπόψιν ήταν επίσης και η ένταση του συναισθήματος.  Για παράδειγμα με διαφορετικό τρόπο θα εκλάβω την απώλεια ενός προσώπου (ανθρώπου ή κατοικιδίου) και με διαφορετικό τρόπο την απώλεια ενός αντικειμένου. Απώλειες και οι δύο , ωστόσο τις εκλαμβάνουμε διαφορετικά. 

   Επομένως όταν μιλάμε για την αποδοχή , στο αρχικό στάδιο του ταξιδιού μας , είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τις καταστάσεις σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σε εκείνα που χρειάζεται να αποδεχτούμε γιατί δεν αλλάζουν και σε εκείνα που χρειάζεται να αποδεχτούμε γιατί ναι μεν αλλάζουν μα θέλουν και κάποιο χρόνο μέχρι να γίνει αυτή η αλλαγή. Από την άλλη, χρειάζεται να ορίσουμε και τη σημαντικότητα των γεγονότων στη ζωή μας δηλαδή,  πόσο σημαντικά είναι αυτά που συνέβησαν; Πως μας επηρεάζουν;  

     Η αποδοχή των γεγονότων είναι και ταυτόχρονα δεν είναι  μία απλή υπόθεση. Για να καταφέρουμε να αποδεχόμαστε τις καταστάσεις ως έχουν , χρειάζεται να βρισκόμαστε σε συνειδητοποίηση, σε εγρήγορση. Εγρήγορση όμως θα πει, να γνωρίζουμε τι αισθανόμαστε , γιατί το αισθανόμαστε, τι μας προκαλεί / που μας επηρεάζει και εν τέλη αν αυτά που μας προκαλεί ανταποκρίνονται ή όχι στην πραγματικότητα μας ή είναι αποκύημα της φαντασίας μας.

     Μία φράση που έρχεται συνεχώς στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι για την αποδοχή ανήκει στη Βουδίστρια μοναχή Pema Chodron 

« Είσαι ουρανός. Όλα τα άλλα είναι μονάχα καιρός.» 

   Πράγματι, όλα όσα συμβαίνουν βρίσκονται γύρω μας. Ακόμα και τις μέρες με συννεφιά ο Ήλιος είναι ακόμα εκεί και λάμπει, άσχετα αν τον βλέπουμε ή όχι. Ή ακόμα και την ημέρα , τα άστρα και η Σελήνη είναι πάλι εκεί άσχετα αν χρειάζεται να νυχτώσει για να καταφέρουν να λάμψουν και αυτά μέσα στο σκοτάδι. 

     Η αποδοχή ξεκινάει από τα μικρά και τα καθημερινά , μέχρι να φτάσει στα μεγάλα και τα «δυσκολότερα». Αποδέχομαι πως άργησε το λεωφορείο, πως έχει κίνηση, πως αυτό που έκανα δεν είχε την κατάληξη που ήθελα. Και επαναφέρω την σκέψη μου στην πραγματικότητα: 

• Αυτό που γίνεται αλλάζει; Εάν ναι, το αλλάζω με όποιο τρόπο και μέσο έχω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή

• Αυτό που γίνεται δεν αλλάζει; Παίρνω μία βαθιά ανάσα και συνειδητοποιώ πως είναι κάτι μη αναστρέψιμο

• Τι νιώθω για αυτό; Αφήνω το συναίσθημα, ίσως κλάψω και βρίσω. Ίσως χτυπήσω το χέρι στο τιμόνι ή πετάξω πράγματα κάτω. Προσπάθησε να μείνεις εκεί, μην πετάξει η σκέψη σου στην αυτοκριτική  

• Παίρνω βαθιά ανάσα και μένω στο σημείο αυτό, αφήνω όποια σκέψη να περάσει - χωρίς να ακουμπήσει. 

   Όπως ο αέρας περνάει από δίπλα μας ή από πάνω μας μα φεύγει, το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι σκέψεις μας με την εξάσκηση. Με τη φυσικότητα που ο ήλιος λάμπει, που ο αέρας περνάει από δίπλα μας, που ανασαίνουμε μέρα και νύχτα.. με την ίδια φυσικότητα αφήνω και όλα όσα έρχονται στο μυαλό μου να περάσουν. Σαν προβολές σε ένα λευκό σεντόνι, σαν τις σκηνές από μία ταινία. 

  Μία μεγάλη δυσκολία εδώ, για αυτό χρειάζεται η εξάσκηση (και ανάπτυξη) της αυτογνωσίας μας, είναι η πεποίθηση πως :

«Αποδέχομαι, σημαίνει ξεχνάω» . 

   Αν το σκεφτείς , πολλές φορές οι τύψεις μας είναι εκείνες που δεν μας αφήνουν να αποδεχτούμε ένα γεγονός. Φοβόμαστε πως τόσο εμείς όσο και οι άλλοι , θα εκλάβουν την αποδοχή ως λήθη. Μα πως μπορείς να ξεχάσεις κάτι που σου άλλαξε τον κόσμο; Και εδώ αναφέρομαι στα δυσκολότερα γεγονότα της ζωής.

    Είναι στη φύση της ζωής να συνεχίζεται. Όσο σκληρό , άδικο, στενάχωρο και αν μας φαίνεται. Με την ίδια φυσικότητα που έχει η ζωή και συνεχίζεται μπορούμε και εμείς να εντάξουμε την αποδοχή στην καθημερινότητα μας, από τα απλά και καθημερινά μέχρι τα δυσκολότερα. Η εξάσκηση της αποδοχής στην καθημερινή μας ζωή, συμβάλλει σε μία ζωή με ενσυνειδητότητα. 

    Άλλωστε, 

• η παρατήρηση και η εστιασμένη προσοχή ,

• η επίγνωση της παρούσας στιγμής και 

• η αποδοχή μαζί με την μη κριτική μας διάθεση 

είναι η -μαγική- συνταγή που αναζητούμε!