Έχει επίδραση ο λόγος μας πάνω στην ύλη;
Αυτό είναι το ερώτημα γύρω από πολλές συζητήσεις που έχουμε κάνει, πολλές διδασκαλίες και φιλοσοφίες. Αν κάτι μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι το σώμα μας, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες κατηγορίες λέξεων. Το πρώτο ουσιαστικά υλικό μέρος στο οποίο μπορούμε να κάνουμε αυτή την ερώτηση.
(Να ξέρεις προτού προχωρήσεις στο άρθρο πως δεν σου δίνω μία απάντηση πάνω σε αυτό το ερώτημα, μοιράζομαι μαζί σου σκέψεις και όλα όσα έχω διαβάσει και με ενδιαφέρουν γύρω από τη σύνδεση που υπάρχει μεταξύ των σκέψεων και λέξεων μας και της πραγματικότητας!)
Πάμε λοιπόν μαζί να τα δούμε!
Είμαστε φτιαγμένοι με τρισεκατομμύρια κύτταρα, κύτταρα που πεθαίνουν και γεννιούνται μέσα στο σώμα μας χωρίς εμείς να καταλάβουμε το παραμικρό! Αυτά τα κύτταρα ζουν μέσα στο εσωτερικό μας περιβάλλον , στο αίμα μας και σε όλες τις χημικές λειτουργίες του σώματος μας και ανταποκρίνονται αναλόγως.
Πριν κάποιο καιρό άκουσα μία πολύ ωραία έκφραση σε ένα σεμινάριο, έλεγαν λοιπόν, προετοιμάσου μία φορά για το κακό και κάθε μέρα για το καλύτερο. Τι σχέση έχει όμως αυτό με την παραπάνω παράγραφο; Σαν άνθρωποι έχουμε την τάση να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο σενάριο, είναι το δώρο που μας έδωσε ο εγκέφαλος μας για να μπορέσει να επιβιώσει εδώ και χιλιάδες χρόνια πάνω σε έναν πλανήτη εξαιρετικά εχθρικό για τους προγόνους μας.
Ήρθαμε σε αυτό το κόσμο με τα λιγότερα όπλα από όλα τα ζώα! Για να επιβιώσουμε λοιπόν, αποκτήσαμε με την γέννηση μας κάποιους πανίσχυρους μηχανισμούς, μηχανισμούς που μπορούν να φιλτράρουν τα ερεθίσματα και να δώσουν στα κατάλληλα σημεία του εγκεφάλου τις εντολές που θα μας κρατήσουν στη ζωή. Τα χρόνια πέρασαν, μα οι μηχανισμοί στέκονται ακάθεκτοι εκεί! (Ευτυχώς!)
Το μόνο ''αρνητικό'' που μας άφησαν όμως, είναι πως κάποιοι αγχωνόμαστε περισσότερο από τους άλλους, φοβόμαστε περισσότερο από τους άλλους και γενικότερα βρισκόμαστε σε μία κατάσταση εγρήγορσης. Και καλούμαστε να το διαχειριστούμε για να ζήσουμε μία ήρεμη ζωή , κλείνοντας αυτή την υπενθύμιση κάθε φορά που δεν χρειάζεται, που είναι λανθασμένο το σήμα που μας έρχεται. Κάτι που μας διαφοροποιεί τελικά από τα υπόλοιπα ζώα!
Σε τέτοιες καταστάσεις (εχθρικές) το σώμα μας αρχίζει και εκκρίνει ορμόνες για να ανταπεξέλθει, να γλυτώσει από τον εχθρό. Η λειτουργία του εγκεφάλου ενός προγόνου μας που έβλεπε ένα λιοντάρι να έρχεται κατά πάνω του, με αυτή του δικού μας όταν βλέπουμε ένα αυτοκίνητο να τρέχει προς το μέρος μας είναι σχεδόν ίδια. Όπως και όταν θέλουμε να κάνουμε ένα νέο βήμα στην προσωπική ή την επαγγελματική μας ζωή και ο φόβος/άγχος για το άγνωστο έρχεται και μας ''χτυπάει'' !
Ο εγκέφαλος μας είναι ένα μοναδικό όργανο, οι λειτουργίες του, η ταχύτητα με την οποία ενώνει άγνωστες ''τελείες'' μεταξύ τους, οι συνάψεις που δημιουργεί προκαλούν δέος! Κρύβει όμως και μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα λειτουργία (θα μπορούσε κανείς να την πει και δυσλειτουργία, όμως είναι και αυτό μέρος της σημαντικότητας του) , δεν μπορεί να διαχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία. Αν χαλαρώσουμε και σκεφτούμε πως είμαστε πάνω σε ένα ποδήλατο και τρέχουμε, ο άνεμος παίρνει τα μαλλιά μας, βλέπουμε εικόνες , λαμβάνουμε ερεθίσματα τότε θα φωτίσουμε τα σημεία εκείνα του εγκεφάλου τα οποία λειτουργούν και βρίσκονται σε εγρήγορση όταν όντως τρέχουμε με το ποδήλατο!
Αν αναρωτιέσαι που θα καταλήξουμε, μείνε λίγο ακόμα μαζί μου!
Αυτή τη λειτουργία/δυσλειτουργία ερχόμαστε να χρησιμοποιήσουμε για να ''χακάρουμε'' με κάποιον τρόπο, το τρόπο που σκεφτόμαστε και φυσικά το τρόπο ζωής μας. Οι πεποιθήσεις μας παίζουν σημαντικό ρόλο για τις σκέψεις μας, διαμορφώνουμε σκέψεις βάσει πεποιθήσεων και φυσικά βάσει του περιβάλλοντος από το οποίο λαμβάνουμε ερεθίσματα. Οι σκέψεις μας διαμορφώνουν τις πράξεις/δράσεις μας και με αυτό τον τρόπο οι δράσεις μας επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας.
Τι γίνεται όταν χρησιμοποιούμε για χρόνια εκφράσεις που δεν μας βοηθούν; Που ''κλέβουν'' από τις στιγμές μας; Όπως η έκφραση ''σε καλό να μας βγει'' , κάθε φορά που περνάμε καλά ή εκείνη η περιβόητη ''αυτός-η ζει έτσι γιατί τα βρήκε όλα έτοιμα'' όταν βλέπουμε ένα νέο άνθρωπο με μία πιο ''άνετη'' ζωή από τη δική μας; Αυτοπεριοριζόμαστε και αυτοσαμποτάρουμε τον εαυτό μας, δημιουργώντας εκείνες τις επαναλαμβανόμενες συνάψεις στον εγκέφαλο μας, καθιστώντας το πραγματικότητα και τρόπο ζωής. Έτσι δεν μπορούμε να περάσουμε καλά και να γελάσουμε όπως δεν έχουμε γελάσει ποτέ, γιατί κάτι ''κακό'' θα μας περιμένει αφού περνάμε τόσο καλά ή δεν θα έχουμε ποτέ την αφθονία (όπως την ορίζει ο καθένας) εφόσον δεν προερχόμαστε από πλούσιες οικογένειες.
Πάμε τώρα μαζί να ενώσουμε αυτές τις σκέψεις, είμαστε όντα που αποτελούνται από 70% νερό και πάνω από 50 τρισεκατομμύρια κύτταρα. Έχουμε ένα εκπληκτικό εγκέφαλο που μέσα από τους ''πολύπλοκους'' μηχανισμούς του επιβιώνουμε. Σκοπός του είναι να ζήσουμε την όσο καλύτερη ζωή μπορούμε να ζήσουμε, καθώς δεν θέλει το κακό του ή την αυτοκαταστροφή του.
Κάνουμε σκέψεις, που τις περισσότερες φορές δημιουργούνται από περιοριστικές πεποιθήσεις, και αυτές με τη σειρά τους παίρνουν σάρκα και όστά (κυριολεκτικά!) αφού το σώμα μας τις κάνει πράξη. Οι επαναλαμβανόμενες πράξεις (και συνάψεις λοιπόν στον εγκέφαλο) τις καθιστούν συνήθεια και συμπεριφορά! Αφού είδαμε πως ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει πραγματικότητα και φαντασία, μήπως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ''μαγικό ραβδί'' που ξαφνικά έχουμε στη φαρέτρα μας; Όχι κοροϊδεύοντας τον εγκέφαλο μας, μα επαναπροσδιορίζοντας τα σημεία εκείνα που μας κρατούν μακριά από τη ζωή και τα αποτελέσματα που θέλουμε! Δημιουργώντας σκέψεις, χρησιμοποιώντας τις κατάλληλες για εμάς, και το αποτέλεσμα που θέλουμε να έχουμε, λέξεις κάθε φορά που θέλουμε να εκφραστούμε ως προς τον εαυτό μας ή τους άλλους.
Πιστεύεις αξίζει αυτό το ''πείραμα'';
Αν έμεινες και παρακολούθησες αυτά που σου γράφω μέχρι εδώ σημαίνει πως κάτι μας συνδέει, κάτι βρήκες ενδιαφέρον ή κοινό με τις δικές σου σκέψεις. Παρακάτω σου παραθέτω δύο πειράματα, ένα του Masaru Emoto και άλλο ένα που πλήθος κόσμου το έχει δοκιμάσει!
Ο Masaru Emoto έκανε ένα μεγάλο πείραμα , μεγάλο ως προς τη σημασία του, για την επίδραση που έχει η ομιλία πάνω στην ύλη (Σκέψου πως η σκέψη μας , εμπεριέχει και εκείνη την ομιλία). Επέλεξε να κάνει αυτό το πείραμα χρησιμοποιώντας το νερό, το πιο δεκτικό από τα 4 στοιχεία της φύσης. Κάπου εδώ να σου υπενθυμίσω πως ''είμαστε'' κατά 70% νερό. Τοποθέτησε 5 cc (κυβικά εκατοστά) νερό σε 50 δίσκους καλλιέργειας μικροβίων. Κατέψυξε αυτά τα δείγματα στους -25 για 3 ώρες και στη συνέχεια τα τοποθέτησε σε ρυθμιζόμενο ψυγείο στους -5 . Μέσα σε αυτό το ψυγείο ήταν τοποθετημένο ένα μικροσκόπιο και μία κάμερα, η οποία κατέγραφε και φωτογράφιζε , ξεχωριστά, και τις 50 σταγόνες. Αρχικά το νερό δεν είχε πάνω του καμία ένδειξη, καμία πληροφορία σχετικά με το περιεχόμενο του. Έπειτα τοποθέτησε σε αυτά τα δείγματα ετικέτες με διαφορετικές λέξεις, για παράδειγμα στο ένα δείγμα τοποθέτησε τη λέξη ''αγάπη'' και στο άλλο τη λέξη ''μίσος'' . Χρησιμοποίησε μουσική, προσευχές, την ομιλία του πάνω σε αυτά τα δείγματα και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό, οι κρύσταλλοι άλλαζαν μορφή βάσει των λέξεων και των συναισθημάτων που χρησιμοποιούσε! Παρακάτω θα βρεις το εκπληκτικό αυτό πείραμα και ένα στιγμιότυπο της ταινίας ''Τι στο beep ξέρουμε;''.
<<Οι ίδιες οι λέξεις εκπέμπουν πραγματικά μια μοναδική δόνηση που αισθάνεται το νερό. Όταν στο νερό εμφανίζεται μια γραπτή λέξη, τη λαμβάνει ως δόνηση και εκφράζει το μήνυμα σε μια συγκεκριμένη μορφή, όπως ένας οπτικός κώδικας για την έκφραση λέξεων. Το νερό που εκτίθεται στις λέξεις "Ευχαριστώ" σχημάτισε όμορφους γεωμετρικούς κρυστάλλους, ανεξάρτητα από τη γλώσσα. Αλλά το νερό που εκτέθηκε στο, "... ανόητε" και άλλες εξευτελιστικές λέξεις οδήγησαν σε εμφανώς σπασμένους και παραμορφωμένους κρυστάλλους. Οι λέξεις, η ευγνωμοσύνη και η αγάπη, αποτελούν τις θεμελιώδεις αρχές των νόμων της φύσης και του φαινομένου της ζωής>>. Masaru Emoto
Το βρίσκεις τυχαίο λοιπόν πως όταν οι σκέψεις μας είναι ''μαύρες'' , αποτυπώνονται στη στάση του σώματος μας, στις φράσεις που χρησιμοποιούμε, στην καθημερινότητα που σκάει μπροστά μας και αναρωτιόμαστε ''γιατί σε εμάς''; Είμαστε κατά ένα τεράστιο ποσοστό νερό, ο Bruce Lipton σε μία από τις διαλέξεις του είπε κάπως ωμά , για να μας δώσει την ακριβή εικόνα, πως : Είμαστε σάκοι γεμάτοι κύτταρα. Το μέσο καλλιέργειας αυτών των κυττάρων είναι το αίμα μας, όπως σε ένα εργαστήριο τοποθετούν διαφορετικές χημικές ενώσεις για να δουν πως αντιδρά ένα κύτταρο με τη κάθε μία, έτσι και οι λέξεις δημιουργούν στο σώμα μας τις χημικές ενώσεις που εμποτίζουν τα κύτταρα μας και εκείνα αναδρούν αναλόγως.
Παρακάτω θα σου επισυνάψω και τη συνέντευξη που ο Bruce Lipton έδωσε στην ''Εναλλακτική Δράση'' .
Όπως σου είπα, μοιράστηκα μαζί σου σκέψεις και όλα όσα έχω κρατήσει σαν γνώση και τα εφαρμόζω στην καθημερινότητα μου. Σίγουρα θα επανέλθουμε σε ένα επόμενο άρθρο, αν σου άρεσε ή το βρήκες ενδιαφέρον νιώσε άνετα να το μοιραστείς και να μας ακολουθήσεις σε Instagram & Facebook @para_filosofies !
Σε ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σου, καλή θέαση στα παρακάτω links !
Masaru Emoto - Water experiment
Στιγμιότυπο της ταινίας ''Τι στο beep ξέρουμε;'', Masaru Emoto (Ελληνικοί Υπότιτλοι)
Πείραμα με τις λέξεις τοποθετημένες σε βραστό ρύζι
Συνέντευξη του Bruce Lipton στην Εναλλακτική δράση
* Σημαντική σημείωση: Δεν κατέχω τα πνευματικά δικαιώματα των παραπάνω links που σου επισυνάπτω , όπως επίσης δεν έχω καμία οικονομική απολαβή με την προβολή ή χρήση τους. Τα μοιράζομαι μαζί σου στο βαθμό που είναι ελεύθερα από τους δημιουργούς τους και τα μέσα μετάδοσης τους.
Κείμενο
© Γεωργία Σώρου
© Παρα..Φιλοσοφίες
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου