<< Ότι κρατάω με την αφή με θρέφει.>> Ο.Ελύτης

   Από όλες τις αισθήσεις ξεχωρίζω την αφή. Είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις κάποιον. Ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις τον άλλον. Γεννιέσαι και σε ακουμπούν στο στήθος της μητέρας σου. Τα δυο σου χεράκια αγγίζουν το δέρμα της και γνωρίζονται με τον κόσμο.

  Στο πρώτο χρόνο της ζωής σου γίνεται η αποκάλυψη. Δεν είσαι προέκταση εκείνης αλλά ένας αυτόνομος άνθρωπος. Σηκώνεις τα χέρια σου  στον αέρα, προσπαθείς να πιάσεις ότι είναι γύρω σου, το ένα σου χέρι δειλά δειλά προσπαθεί να κρατήσει το άλλο.

  Μεγαλώνεις, μαθαίνεις να χαϊδεύεις, να αγγίζεις άλλοτε μαλακά άλλοτε με πίεση. Μαθαίνεις την αγκαλιά, η ίδια σου η φύση στην μαθαίνει. Πηγαίνεις στο σχολείο και ακουμπάς τα άλλα παιδιά, κρατάς το χέρι τους. Η γνωριμία σου με τον κόσμο συνεχίζεται. Πιάνεις ένα παιχνίδι και το δίνεις στη φίλη σου, έπειτα την βοηθάς να φτάσει στο ράφι που δεν φτάνει φτιάχνοντας ένα σκαλοπάτι με τα χέρια σου. Μαθαίνεις να βοηθάς, το έχεις και αυτό μέσα σου.

  Τρέχεις, παίζεις, πέφτεις κάτω. Βάζεις τα χέρια σου με πίεση στο ζεστό τσιμέντο να σε σηκώσουν. Αισθάνεσαι το κρύο, τη ζέστη, το πόνο στα χέρια σου. Έρχεται ο Άλλος. Σου συστήνεται και ένα ρεύμα διαπερνά την χειραψία σας. Τώρα πια η αφή δεν βρίσκεται μόνο στα χέρια σου. Μπορείς και θες να αγγίξεις με το σώμα σου. Τον αγκαλιάζεις, αισθάνεσαι το δέρμα σου στο δέρμα του, η αφή σας φέρνει πιο κοντά. Νιώθεις την ζεστασιά του, το χτύπο του, τον έρωτα ακουμπώντας τον.

  Τα χέρια είναι ιερά. Είναι αυτά που σου γνωρίζουν την αφή. Σου γνωρίζουν την ασφάλεια, την βοήθεια , τους άλλους, τον εαυτό σου. Κάποια από αυτά βέβαια σε πονούν. Τα χέρια μπορούν να χτυπήσουν, να οπλίσουν μία κάνη, να σκοτώσουν, να διαπράξουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Μα είναι δύο χέρια που δεν γνώρισαν ποτέ την αφή. Δεν μπορείς να έχεις γνωρίσει την αφή και να μην έχει γαληνέψει η φύση σου.

  Τα χέρια δεν είναι δανεικά. Αν αγγίξεις ένα χέρι η μνήμη σου δεν θα σε αφήσει να το ξεχάσεις ποτέ. Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν από την αφή δεν μπορούν να σβήσουν, όσο και αν μάταια προσπαθήσεις. Οι γραμμές της παλάμης σου θα κλειδώσουν σαν παζλ με άλλες. Η αγκαλιά σου θα κρατήσει μέσα της όλους εκείνους που αγκάλιασες και σου έδωσαν κάτι. Τα χέρια λοιπόν δεν είναι μόνο αφή. Η αφή, η ίδια δεν είναι μόνο μία αίσθηση. Είναι ό,τι μπορείς να θυμηθείς, να αισθανθείς, να γνωρίσεις. Είναι όλα εκείνα που σε έχουν κάνει τον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Είναι όλα εκείνα που θα χαραχτούν στη μνήμη σου.

  Μα σήμερα δεν αγγίζουμε, αρνούμαστε να έρθουμε σε επαφή. Φοβόμαστε τα συναισθήματα, το δέσιμο, τις αισθήσεις. Χέρια κρύα δανεικά που μόνο να καταστρέφουν ξέρουν. Σαν τις σχέσεις που αρκετές φορές συνάπτουμε, κρύες, δανεικές και ‘βίαιες’. Σχέσεις προσωπικές, ερωτικές και φιλικές, επαγγελματικές… εθνικές. Δεν αγγίζεις γιατί γνωρίζεις. Και φοβόμαστε να γνωρίσουμε, να ανοιχτούμε. Φοβόμαστε τόσο μην τυχόν και χαθούμε γνωρίζοντας τον άλλον, που πια η αφή μας έγινε μία αίσθηση τυπική, σαν όλες τις άλλες.

  Μα δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Είναι ανώτερη από τις άλλες, είναι εκείνη που καθορίζει τα πάντα, είναι εκείνη που ‘τρέχει’ τον κόσμο. Για αυτό και είμαι πάντα επιφυλακτική με τους ανθρώπους που δεν σε ακουμπούν, για αυτό και τόσες φορές παρεξηγούμαι όταν αγγίζω όσους συμπαθώ και αγαπώ. Από την αφή της γνωριμίας στην αφή της παρεξήγησης. Μπορείς τώρα να σκεφτείς πόσο σημαντική είναι η αφή; Πόσο πολύ συνδέεται με την ανθρωπιά μας, με την ίδια μας τη φύση;

Ανοίγω τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω.

 Έρχεσαι σαν μικρό παιδί που δεν πήρε ποτέ την μητρική αγκαλιά.

 Σε αισθάνομαι να καις πάνω μου. Είμαι ήρεμη.

Τα χέρια μου δεν είναι δανεικά.

Δεν μου αρέσουν τα δανεικά χέρια.

Θέλω δυο χέρια που γνωρίζονται.

Δύο χέρια που μόλις ακουμπήσει το ένα το άλλο να αισθανθούν πως αγγίζονταν από πάντα.

Πως ήρθαν μαζί σε αυτό τον κόσμο οι δύο ψυχές και καθώς κατέβαιναν στην γη χωρίστηκαν.

Κοίτα τις γραμμές στην παλάμη σου.

Πόσο ταιριάζουν με τις δικές μου.

Είσαι αυτό που εγώ δεν είμαι

Είμαι αυτό που εσύ δεν είσαι

Είμαστε και οι δύο μαζί το όλον.

Δώσε μου ακόμη ένα λεπτό να νιώσω την αφή σου

Την μυρωδιά σου

Το χτύπο σου

Την αγκαλιά που τόσες φορές χάθηκα μέσα της

Κείμενο 

© Γεωργία Σώρου

© Παρα..Φιλοσοφίες