Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πιο πρόσφατο άρθρο

H Φιλοσοφία ως Αντίδοτο - Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας

  «Η σκέψη μας είναι αυτή που πάσχει και όχι εμείς οι ίδιοι» Άραγε , πως μοιάζει ένας νους που «πάσχει» ;  Και τελικά τι σημαίνει «πάσχει» ;  Το πάσχω χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση κατά την οποία υποφέρουμε ή νοσούμε και για να περιγράψουμε μονολεκτικά τέτοιες καταστάσεις συνήθως χρησιμοποιούμε το ουσιαστικό αρρώστια . Η αρρώστια λοιπόν, με τη σειρά της, σχηματίζεται από το στερητικό α- και τον «ρώστο», δηλαδή την δύναμη. Επομένως αρρώστια θα πει , έλλειψη δύναμης η οποία μπορεί να εντοπιστεί είτε σωματικά είτε νοητικά (πνευματικά) .  Όταν πάσχει η σκέψη μας λοιπόν, πάσχει η ικανότητα μας να διατηρήσουμε την δύναμη και την δυνατότητα μας για κριτική σκέψη, την επίλυση προβλημάτων, την επίγνωση της κατάστασης και των επιλογών μας , την συναισθηματική μας ανθεκτικότητα ακόμα και για την κατανόηση και συμπόνια για τους ανθρώπους ή τον κόσμο έξω από εμάς.  Σήμερα θα το λέγαμε νοητικό μπλοκάρισμα , ένα θολό πέπλο που περικυκλώνει την ικανότητα μας ...

Το ''The Theory of Everything'' έγινε η αγαπημένη μου ''χριστουγεννιάτικη'' ταινία!



'Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα' , λέει κλείνοντας την ομιλία του ο Στίβεν Χόκινγκ δια στόματος
Έντι Ρέντμεϊν στη ταινία ''Η θεωρία των πάντων''. Μία ταινία βιογραφική, με στοιχεία για τη ζωή, το έργο και την κοινή πορεία του Χόκινγκ και της πρώην συζύγου του, Τζέιν. Είναι από τις ταινίες εκείνες που όχι μόνο σε κερδίζουν εξαιτίας του σεναρίου ή της καταπληκτικής ερμηνείας του (οσκαρικού πια) Ρέντμεϊν αλλά και εξαιτίας των απροσδιόριστων συναισθημάτων καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους.

Συνηθίζεται τις εορταστικές μέρες να βλέπουμε ταινίες κωμικές, χριστουγεννιάτικες , που αναβιώνουν την παιδικότητα που όλοι κρύβουμε μέσα μας, την ελπίδα, την γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων, σαν ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ωστόσο ως επί το πλείστον οι ταινίες αυτές αποτελούν προϊόντα μυθοπλασίας και ενώ από την μία η ανάγκη για ένα γλυκό παραμύθι, ειδικά τις μέρες αυτές, είναι επιτακτική από την άλλη γνωρίζεις, έστω και ενδόμυχα, πως μόλις πέσουν οι τίτλοι θα επιστρέψεις στην γνωστή καθημερινή σου ζωή. Υπάρχουν βέβαια και τα πολύ όμορφα παραδείγματα ταινιών , ακόμα και φαντασιακών σεναρίων, που θα σου αφήσουν σίγουρα κάτι να θυμάσαι ή κάτι να σκέφτεσαι ακόμη και μετά το πέρας αυτών των ημερών (όπως έχει κάνει πετυχημένα σε εμένα τουλάχιστον το ''Πολικό Εξπρες''!) .

Μιλάμε για ταινίες που αγγίζουν τα όρια σεναρίων παιδικών κινουμένων σχεδίων, ακριβώς γιατί η ζωή δεν είναι όσο γλυκιά και ελπιδοφόρα θέλουν να μας την παρουσιάζουν αλλά τις μέρες των Χριστουγέννων σχεδόν όλα είναι δυνατά και πιθανά! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να επιλέγονται οι κοινωνικού περιεχομένου να προβάλλονται στην τηλεόραση τις ημέρες του Πάσχα, ενώ οι παιδικές, οι μυθοπλασιακές, εκείνες με την ανεξήγητη (ωστόσο γλυκύτατη) αστερόσκονη να επιλέγονται για τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Αν μπορούσα να επιλέξω έστω και για μισή μέρα το πρόγραμμα κάποιου καναλιού, ναι ξέρω θα ήταν μεγάλο ρίσκο για τους υπεύθυνους να με εμπιστευτούν σε μία τέτοια θέση, θα άφηνα λίγο στην άκρη το ''Home alone'' (άλλωστε μπορεί να προβληθεί ανά πάσα στιγμή και με κάθε λεπτομέρεια στο κεφάλι μας μετά τις τόσες επαναλήψεις!) και θα επέλεγα αντ'αυτού το ''Τhe theory of everything''. Ο λόγος είναι απλός, μιλάμε για μία ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Για την ζωή δηλαδή, ενός από τους μεγαλύτερους επιστήμονες, με μία κρυφή ματιά όχι μόνο στο πως κατάφερε να ανατρέψει κάθε ιατρική θεώρηση για το μέλλον του, αλλά για έναν άνθρωπο που δεν σταμάτησε στιγμή να παλεύει για όσα έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα. Με την σύντροφό του, Τζέιν, τη γυναίκα εκείνη που τον στήριξε σε όλη του την πορεία, και με τους δύο μαζί να αποτελούν μία από τις ομορφότερες (σύγχρονες) ιστορίες πραγματικής και αληθινής, στην καθεαυτότητά της, αγάπης, να περνούν το δυνατότερο μήνυμα που χρειάζεται ο κάθε ένας από εμάς σήμερα. Το μήνυμα της ελπίδας.

Είναι ότι ακριβώς χρειάζεται κανείς αυτές τις ημέρες. Σήμερα παραμονές (πια) της πρωτοχρονιάς, με ένα 2016 προ των πυλών και ένα 2015 να κάνει τον σύνηθες απολογισμό, μία ιστορία πραγματική. Ένα υποθετικό σενάριο για κάθε έναν από εμάς. Ένα γεγονός που καθορίζει την ζωή μας, δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν σε βαθμό που τα ''δεδομένα'' μας δεν μπορούν να συλλάβουν. Ένας άνθρωπος που σε πείσμα ακόμα και της ίδιας της φύσης πάλεψε και τα δύο χρόνια προβλεπόμενης ζωής έγιναν πενήντα και συνεχίζουν.. Όλοι περνούν δύσκολα, κάθε ένας από εμάς ''κουβαλάει'' το δικό του φορτίο, άλλοτε βαρύτερο από τον διπλανό, άλλοτε ελαφρύτερο. Κάτι που το καταλαβαίνουμε μόνο σχεσιακά, ακριβώς όπως καταλαβαίνουμε κάθε τι γύρω μας. Σχεσιακά.

Αντί της αρχικής μου σκέψεις για μία σύντομη ανασκόπηση στη χρονιά που πέρασε θεώρησα καλύτερο να αναφερθώ σε μία από τις ταινίες που με έβαλαν σε χαοτικές σκέψεις, σκέψεις που θέλω να έχω! Ας υποδεχτούμε λοιπόν το νέο έτος, με όσα και αν φέρνει με όσα και αν το 2015 έφερε ή πήρε. Γιατί όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα. Ακόμα και αν σου εμφανιστεί σε μέρη που δεν είχες φανταστεί, ώρες που ούτε καν το περίμενες!











Κείμενο 
© Γεωργία Σώρου
© Παρα..Φιλοσοφίες 

Σχόλια

Αγαπημένα σας άρθρα