Ξεκινάς από εκείνη. Μεγαλώνεις μέσα της για 9 μήνες. Έρχεσαι στον κόσμο και σου κάνει την πρώτη σου αγκαλιά. Είσαι κομμάτι της, ένα κομμάτι της καρδιάς της έξω από το σώμα της. Είσαι μωρό και μόλις αντιλαμβάνεσαι οτι δεν είναι εκεί κλαις, για να γυρίσει πίσω. Δεν ξέρεις οτι είστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι, νομίζεις οτι είστε ένα.
Μεγαλώνεις και αντιλαμβάνεσαι οτι είστε δύο. Εσύ και εκείνη. Γελάτε, παίζετε, τσακώνεστε. Σε έχει δει να κλαις, να καις από πυρετό, να σου φταίνε όλα και όλοι. Σου κρατάει το χέρι, κάποιες στιγμές δεν θες γιατί ''μας βλέπει ο κόσμος μαμά'', την κοιτάς και λες ''εγώ δεν θα σου μοιάσω, δεν είμαι σαν τους άλλους'' και σηκώνεσαι ένα μεσημέρι και φτιάχνεις τον καφέ όπως τον έπινε εκείνη. Μία κουταλιά καφέ, δύο ζάχαρη και χτύπημα με ένα κουταλάκι. Όσο ακούγεται ο ήχος που κάνει το κουτάλι ενώ χτυπάει στο γυαλί σκέφτεσαι πόσο σε εκνεύριζε, σου χάλαγε τον ύπνο.. Τώρα το κάνεις και εσύ...
Υπάρχουν μαμάδες που σε γεννούν, μαμάδες που σε μεγαλώνουν, μαμάδες που σε μαθαίνουν να αγαπάς, να σέβεσαι, να νιώθεις. Μαμάδες βιολογικές, μαμάδες των παιδιών της καρδιάς τους, μαμάδες παιδικών χωριών, όλες εκεί για να σου κρατήσουν συντροφιά τα βράδια που φοβάσαι. Όταν συνειδητοποιείς οτι η μαμά σου είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους με τις φοβίες της, τα ελαττώματα της, τα λάθη της ένα μέρος του εαυτού σου, αν όχι ολόκληρο, ενηλικιώνεται. Ξυπνάς ένα πρωί και μισείς που της έλεγες να μην σε παίρνει τόσα τηλέφωνα, να μην σε ρωτάει αν έφαγες , να μην σε ρωτάει αν ντύθηκες καλά. Θα έδινες τα πάντα για να είσαι πάλι πέντε χρονών και εκείνη μια νέα μαμά που σε κυνηγούσε, παίζατε κρυφτό, βλέπατε τηλεόραση το μεσημέρι με ένα παγωτό στο χέρι.
Σήμερα είναι μιά καλή ευκαιρία για να την πάρεις ένα τηλέφωνο, να της πεις όσα νιώθεις, τις καλύτερες σου αναμνήσεις μαζί της. Μίλησε της είτε σε ακούει ή όχι, γράψε σε ένα χαρτί όσα θες να της πεις. Είμαστε άνθρωποι και οι στιγμές περνάνε... Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε και όμως τελικά της μοιάζουμε τόσο πολύ!
''Χανόσουνα στη μουσική, εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη, να σε προσέχω μια ζωή. Α ρε μαμά! ''
Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μαμά
σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου
Κείμενο
© Γεωργία Σώρου
© Παρα..Φιλοσοφίες
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου